Gedicht of verhaal van de maand

IN BLIJDE VERWACHTING (André Kerkhof geplaatst op 12 mei 2023)
Overlaadt de aanstaande vader de aanstaande moeder met attenties. Wat een drukte: het ene cadeautje is nog niet afgegeven of hij is alweer onderweg naar het volgende. En dat allemaal in een vriendelijke, vrij hangende woning aan de gevel van de Van Speijkflat. Het pimpelmezen echtpaartje amuseert zich daar kostelijk, in afwachting tot de (vliezen) ei-schaaltjes breken.

CONCERT (André Kerkhof geplaatst op 12 mei 2023)
Vergeet het songfestival. Vanavond even buiten geluisterd en over-vallen door de zang van de beste vocalisten. Hoge tonen, lage tonen, lange frasen, korte hikjes, zacht, hard, melodieus, roffelend, van alles wat. Een buitenluchtconcert optima forma.

In een paar minuten tijd hoorde ik de roodborst, de vink, de merel, de zwartkop, de houtduif, de zwarte kraai en zelfs het gehamer van de grote bonte specht. En dan te bedenken dat in die paar minuten tijd de andere vaste zangers zich even niet lieten horen, zoals de koolmees, de pimpelmees, de huismus, de kauw, de turkse tortel, de boomkruiper.

En heel binnenkort kunnen we van overvliegers nog meer horen, zoals het gieren van de gierzwaluw, het gemiauw van de buizerd, de kreten van de kokmeeuw of mantelmeeuw.
Een feest voor wie wil horen.

H O E R A !!
De egel heeft het zeker gelezen dat hij werd vermist. MAAR: hij is er weer. Zat lekker te smikkelen van het klaargezette voer. De hond is al in zijn neus geprikt. En nu maar wachten op de rest van de familie en tot er kleine egeltjes komen.

WAAR ZIJN DE EGELS? (André Kerkhof geplaatst op 23 April 2023)

Al Jarenlang beleven wij er plezier aan: egeltjes die ’s avonds langskomen en hoorbaar genieten van het klaargezette egelvoer. Speciaal voer natuurlijk, want hoe lekker zij melk ook vinden: dat is niet goed voor ze. En daarna rommelen zij nog wat in de tuin. Daarom is ons tuintje niet zo glad aangeharkt, daar houden egeltjes niet zo van. En ook andere dieren houden meer van een natuurlijke (tuin)omgeving.

Meestal komt de egel in zijn eentje, soms met zijn tweetjes, een enkele keer zelfs met zijn drietjes. ’s Winters niet: dan houdt de egel zijn winterslaap.

Ook dit voorjaar zetten wij weer iedere avond dat speciale voer neer. En iedere ochtend wordt dat onaangeroerd weer binnengehaald. Maar waar blijft de egel? De winter was toch niet streng of lang? Of heeft de aanleg van de binnentuin, hoe mooi ook geworden, de habitat van de egel verstoord? Of slaap hij langer dan gebruikelijk zijn winterslaap uit? Of zijn “onze egels” verkeersslachtoffer geworden? Vol verwachting en goede hoop gaan we vanavond weer kijken.

Een verhaal van Andre Kerkhof (geplaatst op 21 november 2022)

We schrijven 1831: Napoleon is al jarenlang niet meer aan de macht en Koning Willem I probeert de Zuidelijke en Noordelijke Nederlanden bij elkaar te houden. De Zuidelijke Nederlanden leverden felle strijd om zich af te scheiden.

Er kwam een wapenstilstand en Van Speijk kreeg als commandant van een gaffelkanonneerboot, een zeilschip bewapend met één kanon, de opdracht om alle schepen op de Westerschelde van en naar Antwerpen te controleren dat er geen oorlogsmaterieel werd gesmokkeld.

Op 5 februari 1831 werd zijn boot door een stormachtige wind en een haperend anker tegen de wal gedreven en kwam binnen het bereik van woedende Belgen. Van Speijk zou uitvoeren wat hij eerder had beweerd: “Dan liever de lucht in” en bracht zijn boot tot ontploffing. Niet alleen hij maar ook 27 andere bemanningsleden en een aantal Belgen kwamen om het leven. De een sprak van een heldendaad, de ander van zelfmoord.

Van Speijk kreeg als postuum eerbetoon een praalgraf in de Nieuwe Kerk van Amsterdam, een monument bij Egmond aan Zee (de vuurtoren) en de marine zou altijd een naar Van Speijk vernoemde boot in de vaart houden.

En in 1986 werd ons flatgebouw naar Van Speijk vernoemd. Zet maar vast in de agenda: 5 februari 2031 is het 200 jaar geleden en dat gaan we dan herdenken/vieren.

Een gedicht van Johann Krijger (geplaatst op 30 oktober 2022)

Wandelend door de straten, alleen. Kijkend om me heen, maar zie niets. Luisterend, maar hoor niets.

Ineens een zachte bries, jou stem fluisterend. Ik zie je, ik hoor je en vervolg mijn weg, ik volg je stem en zal in herinnering bij me zijn.

Verder wandelend door de straten, in gedachten samen. Kijkend om me heen, ik zie je weer, ons samen. Luisterend, ik hoor je weer, ons samen.

Een gedicht van Johann Krijger (geplaatst op 16 november 2022)

Steeds weer denk ik terug. Aan jou. Ons samen.
De ondoorgrondelijke gevoelens voor jou, van mij.

Voel me eenzaam en alleen, maar niet vergeten of verlaten.
Wij samen, nooit alleen. Geluk, Pijn, maar ook liefde en geborgenheid voor ons samen.

Steeds weer denk ik terug aan ons samen. Nadenkend, luisterend naar die stilte in gedachten en die woorden die zich zacht herhaalde, over dat wat wij waren. Samen maar toch alleen. Wij samen.